معین اصم دبیر دانشمند دیوان سنجر که آورده اند از بدعهدی و نامرادی زمانه و بی رسمی و نامردمیهای رجال نامرد عصر ( یعنی امثال ابولقاسم درگزینی، قاتل عین القضات همدانی و عزالدین کاشانی و...، و تغاربیک وزیر بیسواد و سارق صفت سنجر که منصب وزارت را به یک ملیون دینار یشابوری خریده بود) به ستوه آمده بود؛ سروده :
سگ در این روزگار بی فرجام
بر چنین مهتری شرف دارد
در قلم داشتن فلاح نماند
خنک آن کس که چنگ و دف دارد
کاروانسرای شرف از بناهای همان دوره سلجوقی،ببینید خستگی تاریخ را این بار در پنجه معمار خسته دل این سرزمین
دو دیگر:
چرخ خرم روزگار گشت وگشت و ابوالفرج جوزی شیخ اجل ما، سعدی ، را به پرهیز از سماع و مجالست خواند و از عصر سعدی هم گذشت و نوبت به دوران امیر مبارزالدین محتسب منش جابر روش رسید و خواجه سخن سرایان پارسی سرود:
دانی که چنگ و عود چه تقریر می کنند؟
پنهان خورید باده که تعذیر می کنند
ناموس عشق و رونق عشاق می برند
عیب جوان و سرزنش پیر میکنند...
روزگار و سختیهای حافظ و طعن حاسدان مقام رفیعش چه در عصر مبارزالدین و چه در دوران شاه شجاع که معروف است؛ اما ظاهرا در روزگار پس از معین اصم جز اهل قلمی چون یگانه همه اعصار ادب،حافظ، اهل دف و چنگ هم حال و روز خوشی نداشته اند
سه دیگر :
نیما فرموده :
"خدایا بر کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژنده خود را"؟
اخوان ثالث در چاووشی این سخن نیما را تکرار کرده:
" که می گوید بمان اینجا
که پرسی چو آن پیر به درد آلوده مهجور
خدایا یر کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژنده خود را"
هم چنان که شهریار سروده:
به تکرار غم نیما:"خدایا بر...."
چهارمشما برای زیستن کدام عصر را انتخاب می کردید؟
عصر سلجوقی؟ عصر مغول؟ عصر حاضر؟
من که هیچکدام....
